Ve Okan Dünyaya Geldi

Gecikmeli olarak bu yazıyı 4 Nisan 2014 tarihinde yazıyorum.  Okan aramıza 3 Şubat 2014 tarihinde çok şükür sağlıklı bir şekilde katıldı. Yani bu içeriğin yazıldığı tarih itibarıyla tam 60 günlük oldu.


Mesleki açıdan en yoğun günlerimi geçirdiğim (review toplantıları, IFRS sunumları derken gece 3 te eve geldiğim de oldu, otelde kalmama rağmen yatağı açmadan sabhaladığım da) bir dönemde bereketiyle beraber gelen Okan ile ilk başlarda beraber çok fazla vakit geçirememiş olsak da şimdilerde işlerin yoluna girmesi ile baba olmanın ne olduğu ben de daha bi oturmaya başladı.

Net olarak söylemeliyim ki, hamilelik döneminde okuduğum gibi baba olmak ile anne olmak arasında psikolojik olarak çok fark var. Anne kesinlikle olayın çok daha içinde. Kendi parçası olması ve bebeğin ihtiyaçlarını karşılamasında üstlendiği kutsal rol onu babadan bir adım (belki daha fazla) öne çıkarıyor. Baba olarak adaptasyonu bir yana bırakırsak, onun sorumluluğunu omuzlarında hissetmek, onun bugünkü ihtiyaçlarını, gelecekteki ihtiyaçlarını düşünüp ona göre hareket etmek ciddi bir sorumluluk. Ama onun gözlerinin içine bakıp gitmek, her şeyi bir yana öteleyebiliyor. Onu kucağına alıp evde gezdirirken onun meraklı bakışları bende de bir çocuğun umursamaz mutluluğunu yaşamama sebep oluyor. Gün içinde ne kadar yorulsan da, dağılsan da, kafan bir yerlere takılsa da, Okan’ın yanına gidip ona konsantre olduğun zaman herşey geride kalıyor.

Gelelim gözlemlerime… Öncelikle Okan boğaz konusunda maşallah çok arzulu bir çocuk. Yemeyi çok seviyor. Dakik olduğunu da söyleyebilirim, 3 saati hiç geçirmez maması sözkonusu olunca… Bunun dışında, tersi çok ters :) Bir şeyi istemediği zaman yaptırmak çok zor, elleri ve ayakları ile adeta direnirken, bir yandan da avazı çıktığı kadar bağırarak tepkisini ortaya koyuyor. Şu an için ihtiyaç duyduğu şeyler, temiz bez, mama ve uyku. Bunları sağlarsak ve bunlar için uygun ortamı sunarsak onunla iyi anlaşıyoruz. Aksi olduğu durumlar da ise bağırmayı veya ağlamayı tercih ediyor. İşte o anlarda beni üzse de neyseki eşim durumu çok iyi idare ederek Okan’ı mutlu etmeyi biliyor. Hayatımızın merkezi haline gelen Okan mutlu ve huzurluyken biz de ebeveynleri olarak kendimizi iyi hissediyoruz :)

Baharın geldiği ve Okan ile imkanlar dahilinde birçok farklı şeyi tecrübe edeceğimiz günlere girdiğimiz şu dönemde yepyeni tecrübeler elde etmek ve paylaşmak dileğiyle...